Niestabilność stawu ramiennego

Posted on 19 czerwca, 2012 in Choroby, Terapie

Staw ramienny jest stawem kulistym wolnym i charakteryzuje się dużą ruchomością. O stabilności stawu ramiennego decydują tkanki miękkie. Płaskie wydrążenie stawowe łopatki pogłębione jest przez obrąbek stawowy, znajdujący się na granicy torebki stawowej, chrząstki i okostnej panewki. Obrąbek stawowy jest połączony ze ścięgnem głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia od tyłu i dolnym więzadłem panewkowo ramiennym od przodu. Stabilizatory torebkowe, więzadłowe i ścięgnowe są jednak niewystarczające dla zborności stawu ( stabilizatory statyczne). Przy pełnym rozluźnieniu układu mięśniowego można przemieszczać głowę kości ramiennej do przodu i do tyłu w stosunku do łopatki. Dynamiczna stabilność panewkowo ramienna uzależniona jest od mięśnia dwugłowego ramienia i od mięśni pierścienia rotatorów (m. podłopatkowy, m. nadgrzebieniowy, m. obły mniejszy). Niestabilność barku spowodowane jest kombinacją różnych przyczyn. Najczęstszymi patologiami spotykanymi w niestabilności barku są: uszkodzenie aparatu więzadłowo-torebkowego, oderwanie lub zmiażdżenie obrąbka stawowego panewki, wgnieceniowe złamanie powierzchni stawowej głowy kości ramiennej, pourazowe lub wrodzone deformacje panewki, niewydolność lub rozerwanie mięśnia podłopatkowego. Najczęstszą przyczyną niestabilności barku jest zwichnięcie stawu po którym nie doszło do wygojenia obrąbka lub torebki stawowej. 90% zwichnięć stanowią zwichnięcia przednie.

Niestabilność barku klasyfikujemy według kierunku:

Przednia niestabilność- stanowi najczęstszy typ niestabilności, może być spowodowana przez zwichnięcia urazowe lub sumujące się mikrourazy, które prowadzą do podwichnięć. Ustawienie ramienia w odwiedzeniu i rotacji zewnętrznej jest najsłabszym ogniwem biomechanicznym i prowadzi do niestabilności przedniej
Tylna niestabilność –pacjent ze zwichnięciem tylnym stawu ramiennego zgłasza się, podtrzymując ramię w przywiedzeniu i rotacji wewnętrznej. Niestabilność tylna u sportowców jest najczęściej następstwem licznych mikrourazów. Do niestabilności tej może dojść podczas meczu piłki nożnej u ofensywnie grającego napastnika wskutek ustawienia barku w zgięciu przednim i rotacji wewnętrznej, koniecznej do blokowania przeciwnika
Wielokierunkowa niestabilność ma związek z nadmierna wiotkością torebki stawowej w połączeniu z osłabieniem stożka rotatorów. Pacjenci często moją wiotkie inne stawy.

Podstawą wszystkich programów rehabilitacyjnych w niestabilności stawu ramiennego jest wzmacnianie otaczających mięśni. Dodatkową formą polepszająca funkcję stawu jest spożywanie suplementów diety wzbogaconych o kwas hialuronowy i chondroitynę. Substancje te dostarczane do organizmu w postaci syropu łatwo się przyswajają i wchłaniają w miejsca, które tego potrzebują. Ten innowacyjny produkt dba o jakość chrząstki stawowej, dzięki czemu zmniejsza się liczba kolejnych urazów.

Czas trwania rehabilitacji zachowawczej w niestabilności przedniej stawu ramiennego jest zmienny i zależy od indywidualnych cech pacjenta.

Faza 1– ostra ma na celu przewrócenie bezbolesnego zakresu ruchu, opóźnienie zaniku mięśni, zmniejszenie bólu i odczynu zapalnego. Ćwiczenia zakresu ruchu we wszystkich płaszczyznach są wykonywane do granicy bólu. Unika się przeprostu barku. Wskazane są również ćwiczenia wzmacniające izometryczne.

Faza 2– ma na celu przywrócenie i zwiększenie siły, poprawę nerwowo-mięśniowej kontroli kompleksu barkowego.

Ćwiczenia rozciągające torebkę
Ćwiczenia w pełnym zakresie ruchu
Kontynuowanie wszystkich ćwiczeń wzmacniających, ćwiczenia izotoniczne
Wzmocnienie mięśni stożka rotatorów najpierw w łańcuchu zamkniętym, później otwartym

Faza 3– ma na celu poprawę siły, mocy i wytrzymałości barku, przywrócenie pełnej ruchomości barku, ustalenie domowego programu ćwiczeń podtrzymujących ( rozciągających u wzmacniających), które powinny być wykonywanie co najmniej 3 razy w tygodniu.